HOTEL
Hotel Foresteria Levi is een prachtig, typisch Venetiaans hotel op 10 minuten lopen van het San Marcoplein en de Rialtobrug en tevens in de buurt van het Palazzo Grassi. U bevindt zich te midden van de Venetiaanse pracht en praal, direct wanneer u het hotel verlaat. Alle bezienswaardigheden bevinden zich op een steenworp afstand.
De ruime kamers van het Foresteria zijn gevestigd in een historisch gebouw en hebben airconditioning en een eigen badkamer. Elk beschikt over een televisie en een telefoon en gratis Wifi. Dagelijks serveert het Foresteria Levi een continentaal ontbijt.
De accommodatie ligt op 1 minuut lopen van de waterbushalte Accademia en op een steenworp afstand van het Canal Grande.
San Marco is een geweldige keuze voor reizigers die geïnteresseerd zijn in musea, romantiek en geschiedenis.
Volgens onafhankelijke beoordelingen van gasten is dit hun favoriete buurt van Venetië.
Levi Foresteria is gelegen in een prachtig historische gebouw uit de veertiende eeuw, Palazzo Giustiniani Lolin, op het Grand Canal in een geweldige locatie in het hart van Venetië. De renovatie is het werk van Baldassare Longhena (1598-1682), beeldhouwer en architect van Venetië, de beroemde schrijver van de basiliek van Santa Maria della Salute.
murano
​
Murano
Murano wordt meestal beschreven als een eiland in de Lagune van Venetië, maar het is net als Venetië zelf een verzameling eilandjes die door bruggen aan elkaar verbonden zijn. Murano ligt ongeveer 1,5 kilometer ten noorden van Venetië. Het is beroemd om zijn glaswerk. Er wonen ongeveer 6000 mensen.
Geschiedenis
Murano werd al bewoond door de Oude Romeinen. Vanaf de zesde eeuw werd het bewoond door mensen uit Altino en Oderzo. Oorspronkelijk was Murano een welvarende vissershaven, waar ook zout werd geproduceerd. Het was ook een handelscentrum, omdat het via zijn haven controle had over Sant'Erasmo.
Vanaf de elfde eeuw nam de welvaart in Murano af, omdat de bewoners verhuisden naar Dorsoduro. De stad had oorspronkelijk een eigen hoge raad, zoals Venetië, maar vanaf de dertiende eeuw werd Murano bestuurd door een podesta uit Venetië. Niettemin had Murano eigen munten.
In de vijftiende eeuw werd Murano populair als vakantieoord voor de Venetianen, en werden er paleizen gebouwd, maar later nam dit in omvang af. Het landelijk deel van het eiland was bekend voor zijn boomgaarden en moestuinen tot de negentiende eeuw, toen er steeds meer woningen werden gebouwd.
Momenteel is het toerisme een belangrijke bron van inkomsten. Murano is met de vaporetto bereikbaar van Venetië.
Murano en glas
In 1291 werden alle glasblazers uit Venetië gedwongen om te verhuizen naar Murano, vanwege het brandrisico. Ook werd wel gezegd dat het de bedoeling was de geheimen van het glasblazen op die manier beter te beveiligen. Op straffe des doods was het glasblazers verboden om hun kunst door te vertellen; deze mensen leefden als gevangenen op het eiland. Murano werd beroemd om het glaswerk en ook om de spiegels. Ook werd op Murano het Aventurijnglas uitgevonden. Later werd het eiland beroemd om zijn kandelaars. In de achttiende eeuw nam de industrie af, doordat de glaskunst in Bohemen opkwam. Maar ook aan het begin van de eenentwintigste eeuw is glas nog de belangrijkste industrie op Murano.
Het San Marcoplein (Piazza San Marco) is het centrale plein van de Italiaanse stad Venetië.
Aan het plein bevinden zich onder andere de ingang van het Dogepaleis en de San Marco, de kathedraal van Venetië. Verder staan er de Biblioteca Marciana, de Campanile en de klokkentoren Torre dell'Orologio die gebouwd werd tussen 1496 en 1499. Ook zijn hier de musea Museo Correr en het Archeologisch Museum te vinden. Achter het San Marcoplein is Bacino Orseolo, een opstapplaats voor gondelvaarten.
Op het San Marcoplein zijn terrassen. Aan het plein is een galerij met winkels en horecagelegenheden, waaronder het Caffè Florian, een bekend koffiehuis uit 1720.
Het komt bij hoge waterstanden regelmatig voor dat het plein onderloopt.
Het San Marcoplein
burano
Burano is een eiland in de Lagune van Venetië. Het heeft veel gekleurde huizen. Ieder huis heeft een eigen kleur. De kerk San Martino dateert uit de 16de eeuw en heeft een klokkentoren. Het eiland is bekend om de traditie dat de vrouwen (veelal buiten) kantklossen als de mannen weg zijn om te vissen. Kant uit Burano is mede daardoor een zeer kostbaar en gewild handelsproduct geworden.
Er is een museum met een collectie kant: het Museo del Consorzio Merletti di Burano.
brug der zuchten
De Brug der Zuchten is een brug in de Italiaanse stad Venetië.
De brug is een verbinding tussen het Dogepaleis (Palazzo Ducale) en de gevangenis. Vroeger moesten de veroordeelden over deze brug heen lopen alvorens ze in de kille en vochtige kerkers werden opgesloten. Via de raampjes van de brug zagen de gevangenen dan voor de laatste keer het daglicht. De naam Brug der zuchten (Ponte dei Sospiri) refereert aan hun zucht op weg naar hun bestemming.
In de gevangenis waren ooit Casanova en Galileo Galilei opgesloten.
gondola
​
Geschiedenis van de gondel
De Venetianen vestigden zich in de 6e eeuw na Christus op de eilanden van de lagune bij het tegenwoordige Venetië, opdat barbaren hen niet konden bereiken. De lagune bestond uit kleine eilanden met een netwerk van smalle kanalen, niet diep genoeg voor de grote zeeschepen van de barbaren.
Het leven op de lagune werd mogelijk gemaakt door het gebruik van een smalle, lichte boot die mensen en goederen kon vervoeren. Deze boot werd bestuurd door een enkele roeier die op de achterkant van de boot stond, zodat hij goed zicht had. Voor de besturing en voortstuwing maakte hij gebruik van een enkele roeiriem in een open dol. Doordat de riem lang was en voorzien van een groot blad kon de staande roeier effectieve slagen maken. Dit vaartuig kunnen we als de voorloper van de huidige gondel beschouwen. Al in de 11e eeuw moet dit vaartuig in de lagune gevaren hebben. Pas uit schilderijen uit de 15e eeuw is bekend hoe de gondels eruitzagen.
De achterkant van de boot is verhoogd, zodat de gondelier een beter overzicht heeft. In smalle, ondiepe of kronkelige kanalen is dit erg handig.
Een gondelier plaatst bij een oneven aantal bezoekers altijd de meeste bezoekers aan stuurboord van de gondel. Ook bij een even aantal zullen de zwaarste personen aan deze kant geplaatst worden. De gondel helt hierdoor immers nog meer naar stuurboord waardoor de gondelier nog minder moeite hoeft te doen om rechtdoor te varen.
De 'bestuurder' en roeier van de gondel heet een gondelier.
Venetiaanse gondels zijn altijd zwart geschilderd. De achtergrond hiervan is een zware pestepidemie die de stad in 1562 trof. De dode lichamen werden per gondel vervoerd. De destijds kleurrijke gondels zijn toen bij wijze van eerbetoon zwart geschilderd. Daarna werd dit zelfs bij wet bepaald. Een andere verklaring voor de uniforme kleur van gondels is het decreet dat de doge in 1652 instelde in het kader van de sociale gelijkheid. In de loop der tijd waren families hun privégondel meer en meer gaan decoreren. Door te verplichten dat iedere gondel zwart zou zijn, wilde de doge de schijn van sociale gelijkheid wekken. Dat de kleur zwart werd gekozen, ligt voor de hand vanwege het teer dat voor de boten werd gebruikt.
Het Dogepaleis
Het dogepaleis (Italiaans: Palazzo Ducale) aan het San Marcoplein in Venetië was het paleis van de doge, de leider van de Republiek Venetië. Het is een van de belangrijkste niet-religieuze bouwwerken in de gotische stijl.
Het huidige paleis is gebouwd tussen 1309 en 1424, maar de fundamenten dateren uit de 9de eeuw. De architect was waarschijnlijk Filippo Calendario. De broers Giovanni en Bartolomeo Buon ontwierpen de zogenaamde Porta della Carta, de grote laat-gotische toegangspoort die uitkijkt op de Piazzetta.
Het paleis was de residentie van de doge en huisvestte dan ook de kantoren van enkele politieke instituten van de Republiek Venetië die nu niet meer in gebruik zijn. Gelijkvloers zijn de kantoren van de juristen; het kantoor van de kanselier, de censuur en die van de vlootambtenaren.
De rialtobrug
De Rialtobrug (Italiaans: Ponte di Rialto) is een brug in de Italiaanse stad Venetië over het Canal Grande, de levensader van Venetië. Het is de oudste en bekendste van de vier bruggen over het Canal Grande.
Voor de huidige brug, voltooid in 1591, waren er meerdere bruggen die op deze plaats het Canal Grande overspanden. De eerste brug, een vlotbrug, werd gebouwd in 1181 door Niccolò Barattieri.
Deze vlotbrug werd rond 1250 vervangen door een houten brug op dezelfde plaats. Deze bestond uit twee omhooglopende hellingen met in het midden een ophaalbrug zodat ook de grotere schepen eronderdoor konden. De houten brug stortte meerdere keren in, bijvoorbeeld in 1444 onder het gewicht van de mensenmassa die was komen kijken naar een optocht van boten.
Hierdoor werd in 1503 voor de eerste keer besloten om de mogelijkheid van een stenen brug te onderzoeken. In de daaropvolgende decennia werden er meerdere voorstellen gedaan, tot in 1551 het stadsbestuur om een ontwerp voor de vernieuwing van de brug vroeg. Meerdere beroemde architecten, waaronder Andrea Palladio, dienden ontwerpen in. De meeste van deze ontwerpen waren op klassieke leest geschoeid en gingen uit van een overspanning door meerdere bogen. Deze aanpak werd echter niet geschikt gevonden voor de situatie ter plaatse, omdat meerdere bogen het verkeer in het drukbevaren kanaal zouden hinderen.
De huidige brug, ontworpen door Antonio da Ponte, overspant het Canal Grande in één boog. Het ontwerp lijkt veel op de oude houten brug, met twee hellingen verbonden door een centrale overspanning. Links en rechts van de open oversteek bevinden zich stalletjes. Het is ook mogelijk om achter de winkeltjes langs te lopen en naar het water te kijken, wat op het middenpad niet mogelijk is.
Een replica van de brug bevindt zich in het Venetian-hotel in Las Vegas.